Ron (66): “Ik herkende meteen haar prachtige glimlach. Al had ik haar bijna 32 jaar geleden voor het laatst gezien in Ecuador, waar ik in die tijd aan een project werkte. Ik ontmoette haar via een kennis, maar ik weet oprecht niet meer hoe en waar. Het was wel liefde op het eerste gezicht. Gedurende mijn laatste drie weken daar hadden we een relatie.
Toen ging ik terug naar Europa, omdat ik al stond ingeschreven voor een studie. Ik moest er nog een woning regelen, het was een drukke tijd. Ik kende Patricia pas heel kort, maar vond het moeilijk om bij haar weg te gaan. Zij voelde hetzelfde. Ze vroeg me om geen contact op te nemen, zodat ze de situatie achter zich kon laten. De eerste paar maanden had ik nog de neiging haar te bellen, en later in de zomervakantie om naar Ecuador te vliegen. Daarna zakten de gevoelens weg.
Voor mijn werk woonde ik in meerdere landen. Met mijn toenmalige vrouw streek ik neer in Portugal. We kregen een dochter, we scheidden in 2012. Speciaal om vroegere huisgenoten terug te vinden voor een reünie ging ik een paar jaar later op Facebook. Dat speuren was leuk, dus ik zocht nog meer mensen van vroeger op. Waaronder Patricia, die ik herkende aan die prachtige glimlach. Ik stuurde een berichtje met de vraag of ze zich mij nog herinnerde. Tweeëneenhalf jaar later, in december 2016, bij het opruimen van haar spambox, stuurde ze antwoord. Ze schreef: “Natuurlijk herinner ik me jou nog”. Ze vertelde dat ze door een huwelijk in de Verenigde Staten terecht was gekomen, twee kinderen had en weduwe was.
In de weken na dat bericht hebben we veel gebeld. We wisten nog zo weinig van elkaar, maar de interesse was al snel weer heel levend. We vroegen ons op een gegeven moment wel af of we het verleden niet idealiseerden. Daarom vloog ik naar de VS. De gevoelens bleken er nog steeds te zijn, alsof de relatie bevroor in 1985 en ontdooide in 2017. Ik voelde en voel me bij haar gezien, begrepen, vertroeteld.
Sindsdien vlogen we op en neer, maakten samen reizen of waren samen thuis. Patricia is een aanvulling op wie ik ben. Ze is genereus, iemand die iedereen wil betrekken, veel emotioneler dan ik. Ik kan een behoorlijk kouwe kikker zijn, heel realistisch, maar juist daardoor kan ik haar soms adviseren in zakelijke kwesties. Ik ben ook wel lief hoor. Twee jaar geleden kocht ik een mooie verlovingsring voor haar. Als we op reis zijn zoek ik fijne hotels uit, en op haar verjaardag laat ik een grote bos bloemen bezorgen. Af en toe roepen we dat we elkaar blijkbaar weer móesten ontmoeten. Eigenlijk kenden we elkaar niet. Nu dat veel beter is, voelt ze als de liefde van mijn leven.
Patricia wil nog een aantal jaren werken, en na haar pensioen eventueel met mij in Portugal wonen. We hadden tot het zover is best op de huidige manier verder kunnen gaan, als Covid er niet tussen gekomen was. Sinds maart vorig jaar zien we elkaar vrijwel alleen nog via beeldbellen. Een inferieure oplossing, en we hebben niet het eeuwige leven. Onze prioriteit ligt daarom nu bij samenzijn. We hebben besloten te trouwen, zodat ik een verblijfsvergunning voor de VS kan krijgen. Een langdurig proces, dus ik kan pas dit najaar emigreren. Weggaan uit Portugal is wel een beetje een pijnpunt. Ik zit hier prima. Maar ik zie ons dus hoe dan ook samen oud worden. In Portugal, in de VS of ergens anders.”
Dit verhaal verscheen eerder in Mezza, weekendbijlage van het AD
https://gezonderleven.com/liefde-op-latere-leeftijd-passie-op-het-juiste-moment/
https://nl.wikihow.com/Een-oude-vriend-terugvinden
https://www.lannoo.be/nl/liefde-op-leeftijd
Blije Duurzamista 