Ik besloot uit te zoeken waarom ik zo respectloos met me om liet gaan

“Linde, waarom ben je zo gelukkig?”, vraagt hij weleens, de man met wie ik zes jaar geleden een scharrelrelatie verbrak. Ik ben oprecht blij als ik hem zie en dankbaar, want door hem ben ik van mezelf gaan houden. We hadden het indertijd gezellig, konden urenlang kletsen en bleven soms bij elkaar slapen. Een relatie noemden we het niet. Toch vond ik het vervelend toen ik begon te vermoeden dat hij met veel andere vrouwen seks had. Hij ontkende echter altijd, deed alsof ik een beetje gek was met mijn verdenkingen. Tot hij op mijn verjaardag, in mijn eigen huis, mijn beste vriendin probeerde te versieren. Ik heb een punt gezet achter wat we dan ook hadden, en besloot uit te zoeken waarom ik zo respectloos met me om liet gaan.

Als kind en puber was ik best zelfverzekerd en zou zo’n behandeling  nooit gepikt hebben. Dat zelfvertrouwen kreeg een flinke knauw toen mijn vader op mijn 21^ste alle contact met ons gezin verbrak. Hij was altijd heel betrokken en liefdevol geweest, ik kon op hem bouwen, maar opeens was hij weg. In hetzelfde jaar stierf mijn oma. Ik voelde me alleen en verlaten en ging op zoek naar liefde. Korte tijd was ik met een man die toch meer een vriend bleek, daarna ging ik veel daten. Ik zocht iemand die het gemis van een vaderfiguur kon goedmaken. Iemand die de leegte in mezelf zou vullen. Die scharrelrelatie maakte me duidelijk dat een ander zoiets nooit voor me kan doen.

Ik besloot dat ik eerst de relatie met mezelf weer moest eren. Als een liefdevolle vader grenzen stellen als iemand niet goed met me omging, als een liefdevolle moeder voor mezelf zorgen wanneer ik me rot voelde. Ik ging allerlei workshops en cursussen doen om me krachtiger te voelen en weer vertrouwen te krijgen in mijn intuïtie. Met ‘ijsman’ Wim Hof wandelde ik in Polen bij min dertig graden in mijn bikini een berg op. Ik liep blootsvoets over een bed kolen van vijfhonderd graden. Ik deed een stilteweek in een Frans klooster en ten slotte in mijn eentje een pelgrimstocht te voet van Porto naar Santiago de Compostela.

Kennissen hadden me aangeraden op die tocht een trouwring te dragen, om minder door mannen lastig te worden gevallen. Eigenlijk vond ik dat een stomme reden, maar in Porto liep ik bij een tweedehands juwelier tegen een trouwring aan die precies paste. Best bijzonder, want ik heb een kindermaat. Spontaan dacht ik: dan ga ik ook met mezelf trouwen, tijdens een ceremonie op een mooie plek. De eerste wandeldag was ik amper een uur onderweg  toen ik op een wit kapelletje stuitte, op een rots aan zee. Zittend achter die kapel heb ik mezelf trouw beloofd, in goede en in slechte tijden. Ik was superblij en ontroerd, trots dat ik mezelf zo had opgepakt. De twee weken durende wandeltocht daarna beschouw ik als mijn huwelijksreis.

Door alles wat ik geleerd heb over zelfliefde, gebruik ik relaties niet langer om liefde te hàlen. Het mooie is dat ik sindsdien mensen in mijn leven heb die me heel veel geven en er altijd voor me zijn, en ik ben er ook voor hen. Ik woon nu zelfs samen. We hebben het enorm knus en zijn tegelijkertijd ook allebei bezig met persoonlijke ontwikkeling. We kijken heel bewust naar ons eigen gedrag en letten goed op wat ons raakt, zonder ooit aan de ander te vertellen wat die moet voelen. Mijn gouden ring draag ik nog steeds. Ik grap wel eens dat ik een gelukkig getrouwde vrouw ben die samenwoont met iemand anders.”

https://www.beautify.nl/waarom-scharrelen-soms-ingewikkelder-is-dan-een-relatie-hebben/

https://www.wimhofmethod.com/activities/exclusieve-iceman-workshop-voor-zelf-innovatie

https://www.lindejelena.com/

Dit verhaal verscheen eerder in het AD-Magazine van 5 december 2020

Jong, vreemdeling, veroordeeld – en met psychiatrische problemen

Forensisch orthopedagoog Aranka heeft patiënten uit allerlei verschillende culturen, die in aanraking zijn gekomen met justitie.Met een team onderzoekt ze hoe patiënten tot een delict zijn gekomen, en hoe je herhaling kunt voorkomen.

“Onze patiënten zijn over het algemeen jonge mensen tussen de twintig en dertig jaar.  Ze zijn asielzoeker, ongedocumenteerde, vreemdeling met tbs of in strafrecht, of bestuursrechtelijke vreemdeling. Ik werk alleen met de forensische doelgroep. De rechter heeft bepaald dat ze behandeling nodig hebben.

Een heel leven voor zich

Het zijn veroordeelden die een andere culturele achtergrond hebben of tot ongewenst vreemdeling zijn verklaard. Ze hebben psychiatrische problematiek, die behandeld moet worden omdat het een rol speelt bij hun delictgedrag. Na behandeling moeten tbs-vreemdelingen en VRIS’ers* terug naar hun eigen land of naar de penitentiaire inrichting. Allemaal hebben ze nog een heel leven voor zich. Ik wil hen helpen er een goed, stabiel leven van te maken.

Cultuurverschillen

Onze patiënten komen bijvoorbeeld uit Syrië, Litouwen, Letland, Zweden, Marokko en Turkije. We hebben dus behalve met forensische en psychiatrische problemen ook te maken met heel diverse culturele achtergronden. Hun problemen zijn behoorlijk verschillend. Je ziet bijvoorbeeld verslaving, een licht verstandelijke beperking, autisme, persoonlijkheidsstoornissen of schizofrenie.

Dynamische doelgroep

Deze doelgroep is een heel dynamische, elk delict zit anders in elkaar. Samen met het team pluis ik helemaal uit wat er echt is gebeurd. Ik bekijk of er nog diagnostiek nodig is en doe een risicotaxatie – is er kans op herhaling? Soms wil een patiënt niet meewerken. Voor mij een extra uitdaging om me er in vast te bijten.

Nonverbale signalen

Je kunt veel afleiden uit non-verbale signalen, al zijn de uitingen bij patiënten met een migratieachtergrond vaak anders dan bij Nederlandse patiënten. Maar iemand met schizofrenie bijvoorbeeld ziet en hoort dingen die wij niet zien of horen. Hij kan dan gebaren maken in de lucht of opeens hard lachen. Iemand met een depressie komt niet meer uit bed en is vaak vlak in de emoties.

Therapie

Ik coördineer vervolgens de behandeling. Die bestaat uit individuele therapie, zowel met gesprekken en gedragstraining als non-verbaal met zaken als muziek en bewegen. Op de afdeling is het programma groepsgericht, onder andere met beeldende therapie en door samen te eten en te bewegen.

Ogen en oren

De groepsleiders trekken de hele dag met patiënten op. Ze observeren wat er gebeurt en zijn echt onze ogen en oren op de afdeling. Ze informeren ons ook over de vorderingen van patiënten op het gebied van belangrijke vaardigheden, zoals samenwerken en grenzen stellen.

Koken onder druk

Dat grenzen stellen heel moeilijk kan zijn zagen we bij een man van 27. Hij werkte als kok op hoog niveau en ervoer in zijn werk zoveel druk, dat hij aan de drugs raakte. Hij verloor zijn baan en zijn huis, ging zwerven en pleegde een delict.

Niet langer dakloos en verslaafd

In gesprekken merkten we steeds weer zijn enorme passie voor koken, maar die passie had hem ook àlles gekost. Hij wilde nooit meer in die sector aan het werk. We onderzoeken nu of hij misschien op een lager niveau kan gaan koken, zodat hij toch kan doen wat hij het liefste doet. Intussen leert hij zelfstandig te functioneren in een HAT-woning op het kliniekterrein. Voor hem een mooie en belangrijke stap: van dakloos en verslaafd naar langere tijd drugsvrij in een eigen woning.

Totaal alleen

Herstelondersteunende zorg , zoals het betrekken van het netwerk van een patiënt, vergroot de kans op herstel. Ook binnen de forensische zorg zien we dat dat een beschermende factor is. Een maatschappelijk werker brengt het netwerk van een patiënt in kaart en probeert wat er aan vrienden of familie is te betrekken bij de behandeling. Bij onze doelgroep is dat wel moeilijker. Een enkele keer is iemand zelfs totaal alleen.

Openheid naar de buitenwereld

Voor buitenstaanders is onze aanpak wel eens vaag. Men vraagt zich af of criminelen niet gewoon de gevangenis in moeten. Onze kliniek heeft een social media team, dat een kijkje in de kliniek geeft. Door zulke aandacht voor forensische zorg en de patiënten die erin terecht komen, hopen we dat er meer kennis komt bij het grote publiek. En daarmee meer begrip en bereidheid om mensen een tweede kans te geven. Dat we het hen gunnen een leven op te bouwen. In Nederland of in hun land van herkomst.”

*VRIS-ser: Vreemdeling in de strafrechtketen. Iemand die illegaal in Nederland verblijft en een strafbaar feit heeft gepleegd of hiervan wordt verdacht

Dit verhaal verscheen eerder op de website Ikkanhet.nl van de NVO

https://www.pharos.nl/infosheets/asielzoekers-vluchtelingen-statushouders-medische-zaken-in-de-asielprocedure/

https://www.gevangenenzorg.nl/doelgroep/gevangen-en-tbs/watistbs

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/vaak-een-psychose-en-opvallend-veel-buitenlanders-de-feiten-over-gedwongen-opnames~bf1bf036/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F

 

Zo doorbreken deze vluchtelingen het taboe op psychische hulp onder hun lotgenoten

Ons seksleven was voorbij, terwijl we pas midden-dertigers waren.

Wim (69)

“Ik ben net tien dagen met de camper naar de Duitse Waddenkust geweest. Voor het eerst in 45 jaar was ik op vakantie zonder Riet. Ik moest er echt even uit, maar ik heb daar ontzettend zitten janken omdat ik haar zo miste. In gedachten hoorde ik haar roepen: Wim! Wim! Zoals ze me altijd roept, bij alles wat ze nodig heeft.

Zeven weken geleden zijn we verhuisd naar een zorgappartement voor dementen. Een noodsprong, ik kon de verzorging niet meer aan. Dat er nu 24 uur per dag hulp is, is een opluchting. Ik hoef er niet meer vier keer per nacht uit om haar op de WC te helpen. Evengoed voel ik me beroerd. Ik ben de enige gezonde hier. Overdag staan allerlei mensen bij de voordeur te schreeuwen, ze plassen waar het ze uitkomt, ’s nachts gillen ze. Toen we hier een week woonden vroeg Riet: ‘Zijn dat nou allemaal demente mensen? Waar wonen die dan?’ Ik moest haar vertellen dat ze in hetzelfde huis wonen als wij. Of het echt tot haar doordrong weet ik niet.

Riet is een vrouw die in je ziel, in je hart, in je bloed gaat zitten. Al toen ik haar leerde kennen had ze zware astma. Van het vele hoesten had ze een lichte kromming in haar rug. Het hinderde me niet. Ze had een mooi figuur en een geweldig lief, zacht karakter. Daarbij was ze ook nuchter. Als het moest gaf ze zichzelf injecties en ze had altijd pufjes bij zich. Seksueel pasten we ontzettend goed bij elkaar. Vanaf de eerste dag waren we stapelverliefd, een half jaar later getrouwd.

Op onze huwelijksreis naar Israël raakte ze tijdens een astma-aanval buiten bewustzijn. Pas in een ziekenhuis kwam ze weer bij. En toch wilde ze niet naar huis. We hebben de reis gewoon afgemaakt. Thuis in Nederland lag ze soms wel zeven keer per jaar met hevige benauwdheid of een longontsteking in het ziekenhuis. Het brak mijn hart. Ondanks haar zwakke gezondheid kregen we twee kinderen. Verwonderlijk genoeg verminderde na de tweede haar COPD met zeker 75%. Wel kreeg ze korte tijd later hele zware bloedvloeiingen. Daarom werden haar eierstokken verwijderd.

De invloed op haar libido was enorm. Van de ene dag op de andere was ons seksleven voorbij, terwijl we pas midden-dertigers waren. Ik was boos, gefrustreerd, opstandig. Van alle stress en spanning bij elkaar werd ik uiteindelijk depressief en kreeg een psychose, waarin ik bang was voor Riet en in pyjama het huis uit vluchtte. Het heeft jaren geduurd om daaruit te komen. Toen zijn we samen betaalde schoonmaakklussen gaan doen, ik het zware werk, zij het lichte. Dat samen werken vonden we heel prettig.

Een jaar of vijftien geleden kreeg ze chronische slijmbeursontstekingen. De eerste jaren werkten de medicijnen geweldig, maar de ontstekingen bleken het begin van een vorm van Parkinson. Geleidelijk ging ze slechter lopen en praten. Ze kreeg minder uitdrukking in haar gezicht. De laatste drie jaar waren een hel voor me. Riet zat me steeds achter de vodden. Ik moest haar bij alles helpen, tot ik het zat was en lelijk tegen haar ging doen. Daar moest ik dan weer om huilen. En na al die jaren zonder mis ik ons seksleven nog steeds. Heerlijk in elkaar verstrengeld liggen, mijn hoofd op haar borsten leggen. Ik kom zoveel tekort, maar ik ben nooit ontrouw geweest en porno vind ik verschrikkelijk. Riet blijft lief voor me. Soms wil ik graag weg en eindelijk rust hebben, maar ik wil ook bij haar zijn, in wat voor staat ze ook is. Het is een onmogelijke keuze.”

Dit verhaal verscheen eerder in het AD-Magazine van 24 oktober 2020

http://www.dementie.nl/impact-partner/wanneer-je-partner-dementie-heeft

http://www.dementie.nl/impact-partner

http://www.dementie-winkel.nl/Mijn-partner-wordt-dement

We klampen ons niet meer aan elkaar vast

Thaïsa: “Eigenlijk wilde ik vanaf komende kerst een half jaar bij mijn grootmoeder in Athene gaan wonen. Mijn moeder is Grieks en sinds mijn geboorte breng ik alle zomers door in Griekenland. Ik spreek de taal, ik heb er vrienden, maar ik kom er alleen op vakantie. Mijn plan was om na het eindexamen van de middelbare school niet meteen te gaan studeren. Ik wilde eerst een poos leven zonder alle afleiding van school, vriendinnen, hobby’s, het hele bestaan in een onrustige stad als Amsterdam. Ik verlangde ernaar even uit die drukte te zijn en misschien ook beter te begrijpen waar ik vandaan kom. Echt uitgewerkt was mijn plan nog niet. Ik had de periode al ingekort naar drie maanden, omdat mijn vriend Cas en ik weer bij elkaar zijn. Door corona heb ik het nu helemaal aan de kant gelegd. Ik ben ook alsnog aan een studie begonnen. Wie weet kunnen we, als we over een paar jaar nog steeds samen zijn, met ons tweeën een tijd naar Griekenland.

De eerste drie jaar van de middelbare school zaten Cas en ik in dezelfde klas, maar we hadden geen enkele aandacht voor elkaar. Precies op het moment dat we allebei naar een andere klas gingen, raakten we aan de praat. Zijn ouders bleken archeologen, die hem elke zomer meenamen naar een dorp bij opgravingen in Griekenland. Bovendien komt zijn moeder uit West-Turkije, dat qua cultuur best veel lijkt op Griekenland. Hij begreep daardoor een groot deel van mijn achtergrond en daarmee van mij. Ik voelde me goed bij hem. Hij is rustiger dan ik, minder snel afgeleid en met minder behoefte aan nieuwe prikkels. Ik ben onvoorzichtiger, ongeremder. Allebei zijn we perfectionistisch en willen graag alles goed doen. We werden heel erg verliefd. We waren zo veel mogelijk bij elkaar, zelfs ’s zomers, als we allebei met onze ouders op verschillende plekken in Griekenland waren. Dan zochten we elkaar op.

Na twee jaar waren we zo vervlochten dat we niet meer goed voelden wie we individueel waren. Ik was veel minder actief dan voorheen. Cas ondernam nauwelijks iets met leeftijdgenoten en was heel bang dat ik hem zou verlaten. Op ons zeventiende besloten we uit elkaar te gaan. Het was niet gemakkelijk, maar toen konden we eindelijk puber zijn. Cas ging voor het eerst los met vrienden, drank en feestjes. Ik werd weer vrolijk en ondernemend. Gek genoeg deed het me pijn dat ik de nieuwe dingen die ik over mezelf ontdekte niet met hem kon delen, terwijl ik hem wel elke dag zag op school. Toen we drie maanden uit elkaar waren ben ik achter hem aan gegaan en heb gesmeekt om hem terug te krijgen. Hij liet zich niet meteen ompraten, totdat hij begreep dat we het anders konden doen dan voorheen. Dat we van elkaar konden houden zonder dat ons hele leven om de relatie zou draaien. We hebben heel voorzichtig, in kleine stapjes, onze relatie nieuw opgebouwd. We praten veel. Iedere minuut kunnen we kiezen of we de volgende minuut nog bij elkaar willen zijn. Als dat lukt zijn we blij en gelukkig. Maar we klampen ons niet meer aan elkaar vast. Dat deden we vroeger, uit angst. Nu durven we ruzie te maken, omdat we weten dat we met elkaar verder willen en het weer bij kunnen leggen.

Ik denk bewust niet na over de vraag of we samen een lange toekomst hebben. Op onze leeftijd kun je daar geen antwoord op geven, want je verandert voortdurend.  Als we straks dertig zijn en nog steeds bij elkaar, wil ik daar misschien wel over nadenken.

Wat als een relatie op vroege leeftijd begint

Alles over jongeren en de liefde, kiezen voor een relatie of toch maar vrijheid?

Dit verhaal verscheen eerder in het AD Magazine van 10 oktober 2020

 

 

Een vaste relatie of een spannend onvoorspelbaar leven?

Image by John Hain from Pixabay

Jelte (52) : “Soms slaat de gedachte toe dat ik wel al héél lang alleen ben. Dan vraag ik me af waarom er tien jaar zat tussen mijn eerste lange relatie en mijn tweede, en waarom ik nu al weer vijftien jaar single ben.

Een kluizenaar ben ik beslist niet. Integendeel. Ik heb een vol sociaal leven met veel goede vriendinnen en een paar vrienden. We gaan naar de film, uit eten, picknicken, of we werken in mijn atelier gezellig naast elkaar aan onze individuele projecten. Met de mannen heb ik gemakkelijk contact, ik snap hun manier van denken. Het zijn types zoals ik. Creatief, niet altijd zeker van hun zaak, niet van die mannetjes. Vrouwen vind ik ingewikkelder. Ik kan ze niet zomaar duiden, en daarmee zijn ze voor mij interessanter. Met sommigen is er seksuele of romantische spanning. Anderen zitten al jaren in een vaste relatie. Met allemaal heb ik het over relaties. Ik vind het boeiend hoeveel verschillen daarin zijn, om te horen waarom iets werkt of waarom niet.

De band met mijn familie is ook hecht. We gaan elk jaar wel een paar dagen gezamenlijk ergens heen, en als ik alleen op vakantie ga amuseer ik me net zo goed. Sinds kort heb ik bovendien een drukke baan, veel drukker dan die ervoor.

En toch zijn er periodes dat ik een partner mis. De feestdagen zijn een traditioneel lastige tijd, maar er zijn ook momenten dat ik gewoon graag mijn liefde kwijt wil. Dat gevoel dat je heel graag bij iemand wilt zijn, zonder dat het om seks draait. Ik ben een klefferd, op het kitscherige af. Ik vind strandwandelingen bij ondergaande zon of samen door de sneeuw lopen heel erg leuk, ontbijtjes op bed brengen, champagne drinken op Valentijnsdag. Behalve die romantiek is het ook fijn om steun aan elkaar te hebben. Af en toe lekker klagen of de ogen uit je kop huilen, met iemand anders in plaats van alleen.

In de afgelopen vijftien jaar had ik veel dates. Met een aantal vrouwen bleef het bij één afspraak, met anderen waren het er drie of vier voordat we wisten dat we niet met elkaar verder wilden. Als ik bij die dates beter mijn best gedaan had, zou ik nu in een gezellige saaie vaste relatie kunnen zitten. Alleen voel ik me dan ingeperkt. Gezelligheid is me te weinig. Ik houd van pittige vrouwen, van een leven zonder vaste plannen, met verrassingen. Tegelijkertijd raak ik mezelf gemakkelijk kwijt in een relatie. Ik pas me teveel aan, tot ik chagrijnig word en weg wil.

Ik had ook scharrels, ontmoet via vrienden, want een jager of kroegtijger ben ik niet. Ze waren dat wat heel hip friends with benefits heet, vriendinnen waar ik ook het bed mee deelde. Die scharrels duurden wel een half tot een driekwart jaar, de seks was leuk, totdat duidelijk werd dat er geen groei of verdieping in zat en we er een punt achter zetten. Friends with benefits is een moeilijk evenwicht. Het gebeurde wel eens dat een van ons juist meer wilde en de ander niet. Zelf was ik zolang zo’n verhouding duurde monogaam. Eromheen kijken en verder shoppen lag me niet.

Ik worstel al heel lang met mijn tegenstrijdige verlangens naar een vaste relatie en een spannend, niet-voorspelbaar leven. Ik zie inmiddels een patroon in mezelf, waardoor ik me afvraag of ik goed ben in zelfsabotage. Ben ik onbewust geïnteresseerd in vrouwen die al in een relatie zitten, of die anderszins onbereikbaar zijn? Wat voor relatie wil ik dan precies? Het is een vraag die ik uiteindelijk voor mezelf moet beantwoorden.”

Dit verhaal verscheen in het AD-Magazine van 3 oktober 2020

Wat zijn jouw relatiewaarden?

Zo vind je de partner die echt bij je past: ken jezelf én jouw type

 

Oudertelefoon : “Je merkt dat ouders geruster zijn”

Anniek Ratelband en Alexandra van Veen

Een luisterend oor voor ouders die het even te kwaad hebben met de combinatie van thuis werken, zorgen én onderwijs geven. Dat is de Oudertelefoon, half maart bedacht door de Nationale Denktank van net afgestudeerden en al op 1 mei operationeel. Orthopedagogen Alexandra van Veen en Anniek Ratelband hielpen mee bij de realisatie.

“Een vriendin die bij de Nationale Denktank zit wist dat ik bij de Kindertelefoon heb gewerkt”, vertelt Alexandra. “Ze vroeg of ik wilde meedenken bij het realiseren van een Oudertelefoon. Ik vond het zó’n leuk idee! Ik had al gemerkt dat ouders van kinderen die bij ons in behandeling zijn af en toe vastliepen. Ze wonen vaak in kleine huizen en iedereen heeft last van elkaar. Zij konden ons nog bellen en even stoom afblazen, maar ouders wier kind geen cliënt is bij ons hebben dat net zo goed wel eens nodig. Het past bij wat ons bureau Fibbe doet bij ondersteuning van kinderen met leerproblemen. Samenwerking met ouders en docenten staat centraal.” Collega Anniek vult aan: “We geloven dat vaak een luisterend oor alleen al, is wat ouders nodig hebben. Je kunt toch niet in één telefoongesprek helemaal begrijpen wat hun situatie is, en ze hebben dikwijls zelf al goede ideeën over oplossingen.”

Oplossingsgerichte methodiek

Oud-leden van de Nationale Denktank zetten de telefoonlijnen op en regelden de financiering. Alexandra en Anniek hielpen bij de selectie en training van zo’n 25 vrijwilligers. Mensen uit coaching en zorg, die al veel van gesprekstechnieken weten. Er is een mooie online handleiding gemaakt, en onder begeleiding van een specialist gespreksvoering  worden vrijwilligers via Zoom in de oplossingsgerichte methodiek getraind. “Dat gaat hartstikke goed”, zegt Alexandra. “Het is heel leuk om mee te doen aan iets nieuws dat zo ontzettend snel gaat. Verder krijgen we nog steeds veel telefoontjes van mensen die zich aanmelden. Allemaal supergemotiveerd en met veel leuke ideeën. Hen trainen we in een later stadium op dezelfde manier.”

Geruster

De Oudertelefoon is een beginnende bellijn, maar het aantal telefoontjes groeit gestaag. De meest gestelde vragen gaan over het aanbrengen van structuur, en hoe je overeind blijft in een situatie waar je je betaalde werk moet combineren met zorg en thuisonderwijs. Anniek: “We gaan naast ouders staan en richten ons op oplossingen waar ze wat mee kunnen. We stellen veel open vragen zoals: Waar hoop je op? Heb je dit eerder meegemaakt? Waar kwam het vandaan? Hoe heb je het toen opgelost? Alexandra en ik zitten zelf ook af en toe aan de telefoon. In deze tijd is het heel duidelijk dat er veel vragen zijn, maar we denken dat dat hierna nog steeds zo is. Waarschijnlijk blijft de Oudertelefoon dus ook na de crisis bestaan. Je merkt dat ouders echt geruster zijn, dat ze zich beter voelen. En dat is wat je wilt. ”

 

Dit verhaal verscheen eerder op de website Ikkanhet.nl, een site van de Nederlandse Vereniging van Pedagogen en Onderwijskundigen.

http://www.oudertelefoon.nl

http://www.ikkanhet.nl

http://www.nvo.nl

http://www.fibbescl.nl

 

Isabeau prikt door mijn ziel heen

De introverte Bibi (26) en de extraverte Isabeau (24) zijn behoorlijk verschillend, maar steunen elkaar volop in hun respectievelijke ambities.

“Tot mijn 21^ste had ik altijd lieve vriendjes, die me meteen perfect vonden. Dat is in het begin eventjes leuk, maar veel groei zit er dan niet meer in. Tegelijkertijd was ik zélf bang om te investeren in mensen. Ik had een dierbare vriend verloren, mijn vader was letterlijk doodziek. Ik had het gevoel dat iedereen me zou achterlaten. Maar ik was heel gesloten, ik praatte niet over die gevoelens, lachte veel weg. Deels is het mijn karakter, deels is dat het Indische in mij: je hangt de vuile was niet buiten.

Met mijn biseksuele gevoelens had ik nooit iets gedaan. Om te onderzoeken of een liefdesleven met jongens echt het enige voor me was, zocht ik op Tinder contact met vrouwen. De eerste date was met Isabeau, en het was direct goed. Zij wist altijd al dat ze lesbisch was, maar had nog nooit een relatie gehad. Dat maakte ons gelijkwaardig, want een relatie met een vrouw was voor ons allebei nieuw. Daardoor konden we het rustig opbouwen. Pas op haar negentiende, toen we een half jaar bij elkaar waren, kwam Isabeau officieel uit de kast.

Isabeau had het gevoel dat ze nog wat levenservaring op moest doen en vertrok voor vier maanden naar Finland. Bij haar terugkeer heeft ze me officieel verkering gevraagd. Zelf ben ik de afgelopen vijf jaar voor mijn studie ook een paar keer langere tijd in het buitenland geweest, maar ik merkte dat het niet veel langer moet duren dan drie maanden. Anders raak je steeds minder betrokken bij wat de ander doet. Isabeau wilde nog graag een jaar naar Australië. Misschien gaan we dat met ons tweeën doen, want we willen geen penvriendinnen zijn. We willen een relatie.

We zijn in veel opzichten verschillend. Als ik van iemand houd wil ik de hele tijd bij diegene zijn. Isabeau kreeg het aanvankelijk benauwd bij het idee alleen al om samen te wonen. Nu zijn we allebei afgestudeerd en doen losse klussen in verschillende steden. Door corona-omstandigheden wonen we al maanden met ons tweeën op achttien vierkante meter. Het gaat ons heel goed af.

Ik houd van vastigheid. Zonder Isabeau had ik die waarschijnlijk gezocht in een baan met een pensioen en doorbetaalde vakantiedagen. Door onze stabiele basis durf ik veel meer te kijken waar voor mij uitdagingen en mogelijkheden liggen om als freelancer innovatief werk te doen. Door haar ben ik optimistischer, heb meer oog voor plezier hebben, ook in elkaar. Ik ben geneigd om na te denken welke impact dingen die ik zeg of doe op een ander hebben. Isabeau kan juist goed voor zichzelf opkomen. Ze heeft twee broers en dan moet je blijkbaar wat egoïstischer zijn om je staande te houden. Daarin leren we van elkaar.

Waar ze geen genoegen mee neemt is weglachen en halve antwoorden. Ik ben zo blij dat ik dat nu al gevonden heb. Zij prikt door mijn ziel heen, zoals in de tijd dat mijn vader een longtransplantatie kreeg en ik ontzettend bang was dat hij het niet zou overleven. Altijd als ze merkt dat ik ergens mee zit, blijft ze doorhameren. Ik móet een antwoord geven. We hebben ook elke dag intensieve gesprekken over wat we nog meer willen op het gebied van onze relatie, wat voor werk we willen doen en waar en hoe we willen wonen. Daarin zitten we redelijk op één lijn en steunen elkaar. Over onze ambities hebben we geen strijd. Samen gelukkig zijn is het belangrijkste, maar geld is ook nodig. Die balans zijn we aan het zoeken. En daarbij gunnen we elkaar altijd het allerbeste.”

Vintage horloges – Een wondertje op kleine schaal

Cartier Tank dameshorloge  

Jacco Reversma (Spiegelgrachtjuweliers Amsterdam): “De vraag naar vintage horloges stijgt al jaren. Mensen houden van historie, van authenticiteit, van horloges met een verhaal. Vintage en occasions hebben zo’n verhaal automatisch. Met leeftijd heeft dat niet per se iets te maken. Soms is het gekoppeld aan een persoonlijkheid, zoals de Rolex Daytona die dankzij Paul Newman wereldfaam kreeg. Het kan een gebeurtenis zijn, denk aan de Omega Speedmaster die mee mocht op de eerste maanreis. Of een in zijn tijd nieuwe complicatie. En daarbij heb je de ontzettend gave techniek van mechanische horloges. In essentie is de slingerbeweging dezelfde als in grote uurwerken. Een wondertje dat het werkt op die kleine schaal.

Vrouwelijke clientèle

Het verschil tussen vintage en occasion is een grijs gebied. In principe is natuurlijk elk gebruikt horloge een occasion. Vanaf vijftien jaar noemen we het jong gebruikt. Vintage is meestal mechanisch, maar ook quartz hoort er bij. Zeker de vrouwelijke clientèle, zo’n vijfendertig procent, vindt quartz vaak prima. Voor hen zijn er bijvoorbeeld Cartiers en dames-Rolexen.

Mysterie

We doen alleen in vintage polshorloges die niet meer gemaakt worden, van gerenommeerde merken. Altijd gewild is Rolex. Enorm goed geconstrueerde horloges, waarbij de vraag naar nieuwe modellen standaard groter is dan het aanbod. Wat Rolex nog meer aantrekkelijk maakt is het mysterie rond het merk. Ten eerste is het een stichting, die bovendien geen historische informatie geeft over hun modellen. Geïnteresseerden moeten die bij elkaar sprokkelen bij andere partijen en daarom kan de informatie nooit honderd procent accuraat zijn. Ten tweede is Rolex natuurlijk een statussymbool.

Liefhebbers

Ook geliefd in de hogere prijsregionen zijn de Patek Philippe horloges. Ze zijn bijna altijd gemaakt van edelmetaal, met uurwerken van eigen makelij, in een klassieke vormgeving. Het bedrijf is in tegenstelling tot Rolex juist heel open in het beschikbaar stellen van relevante en nuttige informatie over vroegere modellen. Patek’s zijn echt horloges voor liefhebbers. Net zoals bijvoorbeeld de Omega Speedmaster, ook wel bekend als ‘The Moonwatch’.

Investering

Heel vaak vragen klanten naar de zin van het horloge als investering. Wij kunnen natuurlijk niet in de toekomst kijken en voorspellen welk merk en type gegarandeerd meer waard worden. Over het algemeen gaat daar tijd overheen. Occasions zijn vaak wat goedkoper dan een nieuw horloge. Voor vintage geldt dat niet. Vanaf een leeftijd van veertig jaar zijn ze meestal veel duurder dan in de tijd dat ze op de markt kwamen. Een edelmetalen kast of gesp heeft invloed op de nieuwprijs, maar niet noodzakelijkerwijs op de prijs van een vintage horloge. Het zit eerder in de oplage en daarmee in de zeldzaamheid. Tot de verbeelding sprekend is wederom de Daytona. In de jaren zestig had die een nieuwprijs van 300 dollar. Nu gaat hij voor 50.000 dollar of meer over de toonbank.

Dozensnuiver

Nep is soms alleen te herkennen aan de binnenkant. We onderzoeken eerst of het uurwerk goed en echt is en of verpakking en garantiecertificaat origineel zijn. Behalve de kwaliteit van de materialen en corresponderende nummers op horloge en garantiebewijs, is geur daarbij essentieel. Mijn collega’s noemen me gekscherend de dozensnuiver: ik ben gek op de geur van oud papier en verpakkingen en kan letterlijk ruiken of ze authentiek zijn.

Glimlach

Voordat een horloge de winkel ingaat en op de website wordt geplaatst, worden versleten onderdelen vervangen. Het uurwerk wordt schoongemaakt, geolied, gemonteerd en getest. Het moet naar behoren functioneren, passend bij de leeftijd. Ik hoop dat onze klanten ook komen voor onze verhalen, dat ze die waarderen. Het belangrijkste is altijd: Wat brengt een glimlach op het gezicht? ”

  Omega Speedmaster 1962

http://www.spiegelgrachtjuweliers.nl

https://www.omegawatches.com/watches/speedmaster/moonwatch/professional/product

https://www.rolex.com/nl/watches/cosmograph-daytona.html

https://www.patek.com/en/home

Dit is een ingekorte versie van een verhaal dat verscheen in Horloges/0024, editie zomer 2020

Daten is mijn hobby

“Corona survivor, staat er expliciet bij mijn profiel op datingapps. Het levert meteen gespreksstof op, en ik houd van gesprekken. Ik vind het vooral leuk om met mannen te praten. Over alle mogelijke onderwerpen. Ik houd van inhoud, maar heb ook veel plezier in slap ouwehoeren en flauwe grappen. Ik ben zeker op zoek naar een fijne man in mijn leven. Tot ik hem gevonden heb geniet ik van de gesprekken, de aandacht, de complimenten en soms de seks, die ik vind via online dating.

Overdag ben ik druk met mijn bedrijf en de zorg voor mijn kinderen. Als ze naar bed zijn of bij hun vader vind ik het leuk om even te swipen of te chatten. Zeker op dit moment. Ik blijf ’s avonds nog thuis, ik moet mijn spierkracht opnieuw opbouwen en kan op dit moment niet sporten of een lange wandeling maken. Het gaat wel elke dag beter, nu vele malen beter dan de afgelopen maanden,  maar mijn longen doen nog zeer en ’s middags heb ik een siësta nodig.

Ik ben besmet door een man die ik in februari op vakantie ontmoette. Een ontzettend lieve, zorgzame verpleegkundige op een spoedeisende hulp. Wel minder spannend dan de mannen waar ik normaal op val, meestal ondernemers, vanwege hun energie en verhalen. Loondienstmannen vind ik vaak minder interessant, maar met deze raakte ik niet uitgepraat en hij kon het goed vinden met mijn kinderen. In Nederland woonden we op een uurtje rijden van elkaar. Ik besloot eens te onderzoeken hoe dat is, met zo’n ander type man, en we bleven elkaar zien. Tot ik op 7 april zo benauwd was dat ik naar de coronapoli moest. Iedereen hield toen al afstand en de scholen waren dicht. Ik kreeg antibiotica en moest meteen in thuisquarantaine. Mijn dochters die net bij hun vader waren mocht ik niet meer ophalen. Vanaf dat moment zat ik drie weken alleen thuis, met alleen videocontact met mijn moeder, mijn kinderen en mijn love interest. Hij was de enige man met wie ik intiem contact had gehad, maar hij had geen klachten. Een groot aantal van zijn collega’s wel.

Toen ik genoeg hersteld was om eindelijk weer een avond naar hem toe te kunnen, vertelde hij dat hij niet met me verder ging. Hij wilde nog kinderen en ook de afstand was hem te groot. Jammer, maar ik wil alleen zijn waar ik gewenst ben en ben geen lange treurder. Dus sindsdien heb ik weer een aantal dates gehad. Met de één heb ik interessante gesprekken, met de ander ga ik uit eten en als de aantrekkingskracht groot genoeg is gaan we over op intimiteiten. Het is mooi als er een romantische klik is, en anders hebben we het leuk gehad. Al zitten we alleen maar op een terras in het zonnetje. Sommigen blijken al bezet. Daar spreek ik nooit mee af, in players heb ik geen zin.

Vroeger was ik heel verlegen. Altijd bang om veroordeeld te worden. Tegenwoordig zit ik ontzettend lekker in mijn vel. Ik hoef geen kinderen meer, ik red me financieel prima en ik heb een fijn huis. Veel mannen vinden me aantrekkelijk en voelen zich bij mij op hun gemak. Voorheen had ik creatieve hobby’s. Nu is daten mijn hobby. Tot ik die leuke man gevonden heb voor wie ik bijzonder ben en die ik ook mijn volle aandacht geef, maak ik gebruik van de snoepjeswinkel en date er lekker op los. Je kunt zó dood zijn of gehandicapt. Ik ben al ziek geweest, maar ik leef nog en wil genieten. Ik mag het leven vieren.”

Dit verhaal verscheen in het AD Magazine van 15 augustus 2020

(Harry Maas – ‘Café ’t Kalfje Amstelveen)

http://www.Marstyle.nl

http://www.Tinder.com

http://www.bizzkiss.nl

Toch weer klokken op de Domtoren

De klokken op de Utrechtse Domtoren zijn de komende jaren onzichtbaar, omdat het gebouw voor renovatie volledig in de steigers staat. Dankzij voormalig Utrechter Marco van den Eventuin is de tijd nu toch weer aan alle vier de zijden af te lezen.

“Ik wilde dit zó graag doen! Ik woon tegenwoordig in Brabant, maar ben van origine een Utrechter. Veel Utrechters misten hun vertrouwde blik op de torenklokken. Daarom besloot de gemeente om voor zolang de renovatie duurt  een oplossing te zoeken, en vorig jaar kreeg ik de opdracht om vier tijdelijke klokken te plaatsen op de Domtoren. Het is een enorme eer, en natuurlijk mooie reclame voor mijn bedrijf Kloksgewijs, waarmee ik in heel Nederland grote klokken plaats en onderhoud.

Geboorteklok

Ik was altijd al geïnteresseerd in ondernemen, maar had mijn niche nog niet gevonden. Tot mijn vrouw en ik als kraamcadeau voor ons eerste kind een geboorteklok kregen. Op de plaats van de wijzerplaat zat een print van het geboortekaartje. Ik vond het leuk en bijzonder en ging ze op mijn zolderkamer zelf ook maken. Eerst verkocht ik die geboorteklokken in mijn kennissenkring, zo’n tien per jaar. Vanaf dat ik een website had werden het er tien per maand.

Ja dat kan

Ik ben een praktijkman, technisch aangelegd en gewend om dingen strak te organiseren. Met een achtergrond in bouwkunde en weg- en waterbouwkunde werd ik projectleider in de standbouw. Tegenwoordig  ben ik zowel bouwkundig projectleider bij het UMC Utrecht als eigenaar van Kloksgewijs. Ik heb geleerd om eerst te zeggen: ‘Ja, dat kan’, en dan vind ik altijd een oplossing

De eerste

In 2010 wilde de gemeente Heerhugowaard voor de hal van het gemeentehuis een muurklok met een doorsnee van 2.35 meter. Het moest een cirkel van twaalf sterren zijn, het symbool van de Europese unie. Met mijn kennis van standbouw kon ik hen adviseren. Het was een opdracht van 10.000 Euro, die ik moest voorfinancieren van mijn spaargeld. Maar ik dacht: ‘dat kan ik’, en zocht net zo lang tot ik een onderneming vond die de klok kon maken.

Luid- en LEDklokken

De volgende opdracht was een gevelklok van 2.50 meter doorsnee voor het appartementencomplex Lemaire in Amersfoort. Daarna realiseerde ik een klok van 3.35 meter voor het stadsdeelkantoor Zuidoost in Amsterdam. Op een gegeven moment ging ik ook luidklokken en grote LED-klokken leveren.

BMW

Ik doe nooit concessies aan kwaliteit, daar word ik ongelukkig van. Wanneer je het zou willen vergelijken met een auto zeg ik: ik lever vanaf het niveau BMW/Mercedes tot en met Rolls Royce. Ik ben de organisator en de monteur. Het is belangrijk om dat zelf te doen. Zo houd ik feeling met de opdrachtgever en met wat er gebeurt bij plaatsing en montage. Bij grote klussen krijg ik hulp van een heel handige freelancer, die blijft tot het helemaal goed is. Als het om elektrische uurwerken gaat, kunnen we samen alles oplossen.

Inkoopsprijs

Voor de Domtoren plaatsten we in het steigerframe vier spandoeken met een print van de oorspronkelijke wijzerplaat. Voor het motoruurwerk zijn wat extra stangen gemaakt. De moederklok hangt in de Domtoren, de wijzers zitten vast op de as. Ze zijn respectievelijk 1.42 meter en 2.12 meter en gemaakt van RVS met bladgoud. Mijn eigen uren heb ik niet gerekend, en ik heb de beste spullen geleverd tegen inkoopsprijs. Die klokken slijten niet, dus kunnen ze na vijf jaar zelfs doorverkocht worden. Ik heb hier helemaal niks aan verdiend, maar op dit moment beschouw ik het als de kroon op mijn werk. De volgende is misschien de Notre Dame in Parijs. Ze mogen me altijd even bellen!”

http://www.kloksgewijs.nl

Dit verhaal verscheen in het AD van 29 juli 2020, regionale editie Utrecht.