Theo (58): Het was een heel kort gesprek. Dorine stond te strijken, en ik had haar net gevraagd wanneer we weer eens tijd voor elkaar zouden maken en vrijen. Want na ons derde kind was het al twee jaar praktisch nul. Ze antwoordde: “Ik heb er gewoon geen zin in. De hele dag zitten de kinderen aan me, ik heb geen ruimte meer. Je moet geduld hebben.” “Hoe lang dan?”, vroeg ik. “Tien jaar”, bedacht ze heel snel. “Tot ze naar de middelbare school gaan”.
Enorm afgewezen voelde ik me. Totaal de klos. Was dit de uitkomst van een gezin hebben? Toen zei ze: “Je bent niet mijn bezit. Als je wilt kun je iemand anders zoeken om het mee te doen.” En dat gaf opeens heel veel lucht. Ik wilde beslist niet weg. Ik wilde leven met haar en de kinderen. Maar het kon, het mocht met iemand anders. Niet dat ik daarna meteen het huis ben uitgerend om de buurvrouw te bespringen. Ik was ook moe, van het gezinsleven en een volle baan, en bovendien verlegen.
Zo verstreek de tijd. Geleidelijk vreeën we weer wat vaker, maar ook na tien jaar geduld bleef het een zeldzaamheid. Opeens, voor mij volkomen onverwacht, werd ik op een feestje verleid door een kennis van ons gezin. Ze kwam naast me zitten en legde haar hand op mijn been. Keek me aan, lachte, tot ik smolt. Het was een fijn gevoel om toch nog in de markt te liggen, en voor mij het moment om iets te doen met de toestemming die ik ooit gekregen had. Uiteindelijk hebben we een paar keer met elkaar in bed gelegen. Daar is het bij gebleven, omdat ze zich bezwaard voelde naar Dorine. Die wist ervan, maar voor haar was het in de eerste plaats belangrijk dat we het als gezin goed hadden. Ze zei: “Mijn gescheiden vriendinnen hebben het ook niet beter.”
Een hele poos later werd ik opnieuw verleid, dit keer door een getrouwde collega. Ook in haar huwelijk was weinig erotiek. Jarenlang deden we het vaak en op allerlei verschillende plekken. En toen kwam er nóg een vrouw bij. Een alleenstaande bekende van mijn tennisclub. Tijdens een trainingsweekend ging ze steeds heel dicht bij me staan. Vroeg of ik kinderen had. Of ik getrouwd was. “Ja”, zei ik, “en dat blijft ook zo.” Desondanks werd het een affaire. Ze heeft me nooit gevraagd om weg te gaan bij Dorine, maar eiste wel een steeds groter deel van mijn tijd. Als ik de avond en een stuk van de nacht bij haar had doorgebracht en wilde gaan zei ze: “Blijf toch, we liggen nog zo lekker.” Van een uitdaging werd het steeds meer een belasting. Op een gegeven moment trok ik het niet meer en heb het uitgemaakt.
Intussen waren de kinderen groter en werd mijn geduld beloond. De relatie met Dorine bloeide in alle opzichten op. We maakten steeds vaker leuke uitstapjes en hadden veel meer seks. Toch vond ik het jammer dat de getrouwde collega zich op een gegeven moment terugtrok als minnares. Zij blijft voor mij een erg aantrekkelijke vrouw. Maar sindsdien ben ik volledig monogaam. Tijd doorbrengen met Dorine vind ik het allerleukste. Zij is mijn thuishaven, mijn ware liefde. Ik heb mijn bekomst van affaires. Wat niet wegneemt dat als ik oud ben, ik zeker met plezier zal terugkijken op die periode met drie vrouwen. Ik heb de bloemetjes goed buitengezet.
Beeld Tomasz Mikolajczyk
Dit verhaal werd eerder geplaatst in AD Magazine van 10 november 2018
Blije Duurzamista 