Koffiesnob

Ik beken.

Ik ben een koffiesnob.

Voor een bak filterpleur haal ik mijn neus op. Koffie vind ik pas te drinken als het hete water met god weet hoeveel Bar door versgemalen bonen is geperst.

Dat kan alleen met machines die niemand thuis heeft. Ze staan in meestal grootstedelijke koffiehuizen, waar barista’s, professionele koffiezetters, er precies dat kopje zwart goud van brouwen dat mij gelukkig maakt. Bovendien zijn de koffierettes vaak knus ingericht en kun je er minstens drie kranten lezen.

Voor mijn snobgeluk moet natuurlijk wel koffie geproduceerd worden in verre landen, en dat gaat gepaard met het gebruik van behoorlijk wat water en energie. Bovendien waren de arbeidsomstandigheden eeuwenlang ronduit luizig. Het doet me dan ook veel plezier dat geen enkele koffiezaak met enig zelfrespect vandaag de dag nog koffie serveert die ouderwets is geteeld. Fair trade is de norm.

Soms ben ik te gast bij mensen die minder snobby zijn dan ik. Zij hebben thuis wel een espressomachine, vaak een Nespresso. Nestlé noemt de inhoud van de gekleurde cupjes Grand Cru, en ja, de smaak is heel prima. Bij zulke gastheren- en vrouwen zeg ik dus onbekommerd ja wanneer ze me een koffie aanbieden.

Maar toch… dat aluminium… En hoe zit dat met de kwaliteit van leven van boeren die de Grand Cru’s maken? Nestlé is een multinational met aandeelhouders die geld willen zien, en laat misschien juist daarom wel eens wat steken vallen.

Even goed zoeken op hun site laat echter zien dat het bedrijf zijn best doet de hele productiecyclus te verbeteren. Verstandig, want met een uitgeputte aarde heb je geen grondstoffen meer en dus ook geen bedrijf. Een heel programma richt zich onder andere op vermindering van energie- en watergebruik, training van boeren, ook op zakelijk gebied, en hergebruik van de aluminium cupjes. Al is het nog niet volmaakt, ik vind dat Nestlé op de goede weg is.

De echte koffie-geek beschrijft zijn favoriete drankje in wijntermen. Bloemig, fruitig, chocolade, lavendel… Daarom zeg ik alvast: proost, voor bij je volgende bakkie. Pleur of Grand Cru.

http://www.ad.nl/dossier-ad-koffietest/reacties-juichen-leren-treuren-en-gratis-koffie~ae1bfb8d/

http://www.dusseldorp.nl/recycling/recycling-van-nespresso-koffiecapsules/nespresso-opent-recylecenter-in-nederland.html

https://www.nespresso.com/nl/nl/order/accessories/koffie-capsule-recyclezak

 

Mediteren met Nurse Jackie

Ik heb televisie de deur uitgedaan. Al langer geleden hoor. Om precies te zijn vorig jaar mei, toen ik vanwege een renovatie mijn woning gedurende vier maanden moest verlaten. Het was de perfecte gelegenheid om mijn kabelabonnement op te zeggen. Ik ging en ga sowieso liever naar de bioscoop, omdat ik me in zo’n donkere zaal en met zo’n groot scherm pas écht kan verliezen in een verhaal. Ooit had ik zelfs het bevreemdende genoegen he-le-maal alleen in de zaal te zitten. Op een warme zomeravond waarschijnlijk, dat weet ik niet meer.

Maar terug naar de televisie. Vooral als ik moe was verbeuzelde ik uren met zappen, en daarna wist ik vaak niet eens meer wat ik eigenlijk gezien had. Een nogal naar gevoel, eerlijk gezegd. Toen ik mijn kabelabonnement opzegde verloste ik mezelf van zapmogelijkheid en bijbehorende malaise. De beeldbuis, weliswaar vijftien jaar oud doch puik functionerend, bleef wel, omdat je er zo fijn DVD’s op kunt kijken.

Vlak daarna schafte ik een laptop aan met een megagroot scherm.  Stroomverbruik equivalent aan de beeldbuis, met dank aan mijn oplettende Wattchertje voor deze informatie. Tegelijkertijd maakte het nageslacht, altijd hipper dan hun moeder, me attent op het bestaan van sites waar je series kon kijken. Stromend, dus zonder dat je het allemaal op je eigen computer hoefde te parkeren. De uitbaters geven het een idealistische draai door het bijvoorbeeld Project Free TV te noemen.

Ik was verrukt. Eindeloze keuzes uit prachtige, geweldig geacteerde en gefilmde verhalen. Met reclame vooraf, maar niet tussendoor. Daarom gaat de televisie nu écht de deur uit. Naar een stel Spaanse uitwisselingsstudenten, dat sneller Nederlands wil leren door veel TV te kijken. Ik wens ze veel plezier.

Zelf kijk ik tegenwoordig avonden lang Sex and the city, Mad Men, Nurse Jackie, Call the midwife, en recentelijk The Hour. Verslavend, beslist. Tijdvretend, ook. Maar ach, ik rook niet, en omdat ze zo goed zijn en ik me er helemaal in kan verliezen, voelt het niet als verbeuzelen. Meer als mediteren. En daar kan niemand tegen zijn, toch?

http://www.free-tv-video-online.me/

www.watchseries-online.eu

Van auto’s en koeien, de dingen die voorbijgaan

Opsteker: het aantal files was deze julimaand ruim 70% lager dan het gemiddelde in de voorgaande zeven juli’s.

Dat liet de ANWB weten, en dan zal het wel waar zijn. Al kon ik nergens vinden om hoeveel files, hoeveel kilometers of hoeveel uren het ging, deze maand of in die andere zeven julimaanden. Maar zelfs zonder die cijfers lijkt zeventig procent mij véél.

Zou dat gedaalde aantal files het gevolg zijn van de hitte, waardoor autoforenzen liever een dagje vrij namen of thuis werkten? Van de vakantie, waardoor sowieso minder mensen onderweg zijn? Van, laten we die er ook nog maar eens in gooien, de crisis, waardoor minder mensen met de auto naar hun werk rijden? Of, en dat zou natuurlijk het mooiste zijn, gebruiken de goed opgeleide Nederlanders hun gezonde verstand en gaan ze vaker op de fiets, te voet, per trein, tram of bus?

Files van het structurele soort heb ik altijd een vreemd verschijnsel gevonden. Die lange rijen gezinsauto’s met meestal maar één persoon erin. Terwijl de overdekte motor ofwel de eenpersoonsauto al in de jaren zestig ontwikkeld is. Als iedereen in het woon-werkverkeer zo’n kleiner transportmiddel gebruikt, zijn er meer dan genoeg wegen en hebben we sowieso geen file meer.

Maar ik verdenk mijn automobiele medemens ervan dat hij/zij het stiekem wel lekker vindt, daar in de file. Afgelopen zaterdag was niet zomaar een zaterdag, maar de zwarte. De drukste van het jaar, omdat zoveel mensen tegelijk op vakantie gaan. Men weet of zou kunnen weten dat de kans op urenlang stilstaan op de snikhete snelweg naar het zuiden zeer, zeer groot is. En toch gaat men. Massaal. Zelfs met kinderen.

Een van mijn meer spirituele kennissen verklaart dat door de koeienmentaliteit van de Nederlander. Volgens hem zijn wij een volk dat het fijn vindt om in een kudde, langzaam kuierend, naar onze bestemming te reizen. Hij denkt ook dat alles zou veranderen als we eens minder melk gingen drinken.

Ik vind het wel een geestige verklaring. Zelf denk ik dat in de file staan of rijden vooral chillen is in je eigen cocon. Even een rustmoment tussen de drukte van werk en de drukte van het gezin thuis. Even ongeremd scheten laten en boeren, je eigen muziek luisteren, flirten met een sexy type in de belendende wagen. Tijdens die zwarte zaterdag geldt dat dan weer niet. Dus misschien zijn we inderdaad diep in ons hart toch Bertha’s.

Hoe dan ook, zoveel minder files betekent flink minder broeikasgas en fijnstof in de lucht. Het is het resultaat dat telt. Duimpje!