Zacht leiderschap in een drukke klas

“Mijn schoollessen zijn heel gestructureerd. Dat werkt goed, zowel voor mij als voor de stuiterballetjes van het VMBO waar ik dramadocente en klasmentor ben. Alleen komen er steeds meer taken bij. Alles wat je doet moet genoteerd worden in een leerlingvolgsysteem. En dan ben ik ook nog geneigd extra taken naar me toe te halen. Ik ben best energiek, maar ik ging over mijn eigen grenzen heen. Kon minder hebben, was snel geraakt, maakte bijna geen grapjes meer.

Ik ben tijdig gestopt met werken, vóór de overspannenheid uitliep op een burn-out. Na een paar maanden thuis voelde ik me een stuk beter. Desondanks zocht ik iemand die me kon leren mijn grenzen aan te geven. Over coaching met paarden had ik goede dingen gehoord. Ja, ook dat het confronterend kan zijn. Vooral als je leiding geeft.

Op de manege gingen we meteen naar de paddock, de paardenuitloop achter de stal. Een grote zwarte ruin kwam direct naar me toe. Dat paard pikte mijn uitstraling van kracht feilloos op, en toen schrok ik wel even. Ook bij de volgende sessies kreeg ik steeds een paard dat paste bij wat ik op dat moment nodig had. De ene keer een krachtig paard met opdrijvende energie. De andere keer een zachter, geruststellend dier. Tijdens de eerste sessies moest ik steeds huilen. Van blijdschap, omdat ik dit gevonden had. Als je werkt met paarden is er geen bullshit. Je werkt alleen heel duidelijk met wat er nú is.

Op mijn werk leerde ik te spelen met de thema’s die ik tijdens de coaching tegenkwam. Om in de klas eerst mijn eigen ruimte te maken, en pas dan vanuit energie of rust contact te maken met de kinderen. Die reageren vaak net als paarden. Zacht en lief en open kunnen ze zijn, maar ook direct en confronterend.

Na zes sessies waren mijn speelsheid en levensenergie helemaal terug. Ik kan mezelf en de kinderen veel beter sturen, vanuit een zacht leiderschap. Een onverwachte bonus is dat ik vrijwilligster ben geworden in de manege. Ik verzorg de paarden en maak boswandelingen met verstandelijk beperkte cliënten. Bovendien krijg ik rijles en zit nu dus ook óp een paard. Het gaat allemaal over duidelijk communiceren en contact maken.

Mijn doel – grenzen stellen – heb ik bereikt. Al kan ik me voorstellen dat ik in de toekomst af en toe weer een coachingsessie doe. Met paarden.”

http://www.mooncoaching.nl

http://www.centrumvoorpaardencoaching.nl

https://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=11&t=1264792

 

Ik besloot uit te zoeken waarom ik zo respectloos met me om liet gaan

“Linde, waarom ben je zo gelukkig?”, vraagt hij weleens, de man met wie ik zes jaar geleden een scharrelrelatie verbrak. Ik ben oprecht blij als ik hem zie en dankbaar, want door hem ben ik van mezelf gaan houden. We hadden het indertijd gezellig, konden urenlang kletsen en bleven soms bij elkaar slapen. Een relatie noemden we het niet. Toch vond ik het vervelend toen ik begon te vermoeden dat hij met veel andere vrouwen seks had. Hij ontkende echter altijd, deed alsof ik een beetje gek was met mijn verdenkingen. Tot hij op mijn verjaardag, in mijn eigen huis, mijn beste vriendin probeerde te versieren. Ik heb een punt gezet achter wat we dan ook hadden, en besloot uit te zoeken waarom ik zo respectloos met me om liet gaan.

Als kind en puber was ik best zelfverzekerd en zou zo’n behandeling  nooit gepikt hebben. Dat zelfvertrouwen kreeg een flinke knauw toen mijn vader op mijn 21^ste alle contact met ons gezin verbrak. Hij was altijd heel betrokken en liefdevol geweest, ik kon op hem bouwen, maar opeens was hij weg. In hetzelfde jaar stierf mijn oma. Ik voelde me alleen en verlaten en ging op zoek naar liefde. Korte tijd was ik met een man die toch meer een vriend bleek, daarna ging ik veel daten. Ik zocht iemand die het gemis van een vaderfiguur kon goedmaken. Iemand die de leegte in mezelf zou vullen. Die scharrelrelatie maakte me duidelijk dat een ander zoiets nooit voor me kan doen.

Ik besloot dat ik eerst de relatie met mezelf weer moest eren. Als een liefdevolle vader grenzen stellen als iemand niet goed met me omging, als een liefdevolle moeder voor mezelf zorgen wanneer ik me rot voelde. Ik ging allerlei workshops en cursussen doen om me krachtiger te voelen en weer vertrouwen te krijgen in mijn intuïtie. Met ‘ijsman’ Wim Hof wandelde ik in Polen bij min dertig graden in mijn bikini een berg op. Ik liep blootsvoets over een bed kolen van vijfhonderd graden. Ik deed een stilteweek in een Frans klooster en ten slotte in mijn eentje een pelgrimstocht te voet van Porto naar Santiago de Compostela.

Kennissen hadden me aangeraden op die tocht een trouwring te dragen, om minder door mannen lastig te worden gevallen. Eigenlijk vond ik dat een stomme reden, maar in Porto liep ik bij een tweedehands juwelier tegen een trouwring aan die precies paste. Best bijzonder, want ik heb een kindermaat. Spontaan dacht ik: dan ga ik ook met mezelf trouwen, tijdens een ceremonie op een mooie plek. De eerste wandeldag was ik amper een uur onderweg  toen ik op een wit kapelletje stuitte, op een rots aan zee. Zittend achter die kapel heb ik mezelf trouw beloofd, in goede en in slechte tijden. Ik was superblij en ontroerd, trots dat ik mezelf zo had opgepakt. De twee weken durende wandeltocht daarna beschouw ik als mijn huwelijksreis.

Door alles wat ik geleerd heb over zelfliefde, gebruik ik relaties niet langer om liefde te hàlen. Het mooie is dat ik sindsdien mensen in mijn leven heb die me heel veel geven en er altijd voor me zijn, en ik ben er ook voor hen. Ik woon nu zelfs samen. We hebben het enorm knus en zijn tegelijkertijd ook allebei bezig met persoonlijke ontwikkeling. We kijken heel bewust naar ons eigen gedrag en letten goed op wat ons raakt, zonder ooit aan de ander te vertellen wat die moet voelen. Mijn gouden ring draag ik nog steeds. Ik grap wel eens dat ik een gelukkig getrouwde vrouw ben die samenwoont met iemand anders.”

https://www.beautify.nl/waarom-scharrelen-soms-ingewikkelder-is-dan-een-relatie-hebben/

https://www.wimhofmethod.com/activities/exclusieve-iceman-workshop-voor-zelf-innovatie

https://www.lindejelena.com/

Dit verhaal verscheen eerder in het AD-Magazine van 5 december 2020