Dooie mode

In Enschede vind je verrassend veel mooie oude huizen, en verrassend veel voormalige textielfabrieken. Het eerste is het gevolg van het succes van de laatsten. In Twente werden vanaf het midden van de negentiende eeuw stoffen gemaakt van katoen en vlas. Meestal werd daar ook in Nederland kleding van gemaakt.

Rond de jaren zeventig van de vorige eeuw kwam echter de grote trek van maakindustrie naar lagelonenlanden op gang. Duizenden Tukkers hadden geen werk meer, enorm veel kennis van het maken van stoffen en kleding verdween. En er ontstonden obsceniteiten als T-shirts die maar drie Euro kosten.

De actie van trendvoorspeller Lidewij Edelkoort is me daarom uit het hart gegrepen. Haar halfjaarlijkse presentatie over komende trends die ze 26 mei aan de VU in Amsterdam houdt, heet: Mode is dood, lang leve het kledingstuk. Want Li houdt van mode, maar de manier waarop de hele industrie nu draait vindt ze verschrikkelijk.

Mensen kopen geen kleren, maar een merk. De grootste kostenpost is niet het maken van stoffen en kleding, maar de marketing. In het modenummer van gratis krant Metro zei Edelkoort vorige week: “Hoe kan kleding net zo duur zijn als een sandwich? Als je weet dat je eerst moet zaaien, groeien, oogsten, kammen, spinnen, veredelen, breien, printen, labellen, verpakken, verzenden en ophangen? Goedkope kleding wordt gemaakt in landen waar arbeiders worden uitgebuit en soms sterven door ingestorte fabriekshallen.”

Li zal net zo blij zijn als ik om te horen dat in Twente gewerkt wordt aan een terugkeer van de textielindustrie. Of in ieder geval een stukje ervan. In Enschede ging in maart een sociale onderneming van start op het terrein van confectie. Onder de naam East Dutch Textiles brengen ontwerpers, veelal afkomstig van de modeopleiding van het ROC van Twente, een eigen label op de markt. Ze willen binnen drie jaar werk bieden aan vijftig mensen en vijftig stagiaires van het ROC.

Of boeren in de buurt ook weer vlas gaan verbouwen (als grondstof voor linnen) weet ik niet, maar East Dutch Textiles is een stap op weg naar meer lokaal maken wat je lokaal nodig hebt. Met of zonder merk.

www.edelkoort.com

www.comsocial.nl/#!east-dutch-textiles/ccmx

www.appletizer.nl/nl/blog/lidewij-edelkoort-seminar-amserdam/

 

Lekker scheuren met Stella

Als je alle aansporingen hoort om meer te bewegen zou je het niet zeggen, maar echt: de meeste mensen houden niet zo van stilstaan.  Of stil zitten. Tenminste, zolang het decor hetzelfde blijft.

Maar autorijden, scheuren op motor en brommer, of ons làten vervoeren in trams, bussen, treinen en vliegtuigen, dat doen we met grote overgave.

Onderweg zijn is gewoon leuk. Soms ook ontspannend, soms opwindend. Dus wij vreten massaal kilometers. Zelfs als het knaagt aan ons groene hart, omdat al dat gemotoriseerd vervoer zoveel viezigheid de lucht injaagt. En knaagt het niet, omdat we lekker schijt hebben aan de natuur of andermans longen, dan ademen we nog altijd zelf die gassen in. De lucht op aarde is nu eenmaal geen gesloten systeem. Er valt dus wel wat te zeggen voor schone mobiliteit.

Gelukkig zijn er nog de techneuten en de uitvinders. Ze werken aan onderweg zijn met hulp van de zon. Het begon met de Nuna, een auto bezaaid met zonnecellen. Inmiddels is het eerste prototype al zo verbeterd, dat de wagen duizenden kilometers kan rijden zonder te tanken. Weliswaar in Australië, waar de zon meer schijnt dan hier, en het is nogal krap in de eenpersoonswagen, maar je moet ergens beginnen.

De volgende stap is inmiddels gezet door Eindhovense studenten, die dit voorjaar een prototype van de eerste gezinsauto op zonne-energie lanceerden. Deze Stella is lekker ruim en ziet er geweldig futuristisch uit. En op dit moment maakt een vliegtuig vol zonnecellen, de Solar 2, zelfs een reis om de wereld van 35.000 kilometer!

Ik denk dat ik mijn favoriete vervoermiddel, de fiets, door dik en dun blijf beminnen. Maar voor langere afstanden kijk ik reikhalzend uit naar scheuren op zonne-energie!

http://www.solarimpulse.com/

http://www.nuonsolarteam.nl/nuna/