Wat moest zij met een zieke man?

Florence Nightingale. Credit: Wellcome Library, London. Creative Commons Attribution

De ziekte van Evert (57) drukt een stempel op zijn huwelijk met Bernadette (62). Maar haar onvoorwaardelijke liefde is voor hem een openbaring.

“Bernadette dacht in eerste instantie dat ik een kunstbeen had, omdat ik zo moeilijk liep. Ik was 25 en had al zeven jaar MS*, maar was naar het schijnt best een aantrekkelijke jongen. We ontmoetten elkaar een paar keer in een kroeg. We hadden leuke gesprekken en daarna een heel fijne week samen. Daar bleef het bij, tot ik haar een brief schreef om haar te bedanken voor die week. Ze belde meteen, vroeg of we vrienden konden blijven. Dat kon ik niet, want ik was verliefd op haar. Ze kwam op bezoek om er over te praten. Ze is sindsdien gebleven.

Het was op een moment in mijn leven dat ik het idee ooit nog een vrouw te vinden had losgelaten. Mijn eerste vriendin wilde niet samenwonen en had na drie jaar onze relatie beëindigd. Achteraf denk ik, vind je het gek, ze was pas twintig. In diezelfde periode werd mijn evenwichtsgevoel in snel tempo minder en kwam ik in de ziektewet. Ik voelde me uitgeblust en alleen. Geen vriendin, geen werk. Ik dacht weleens aan zelfmoord. De MS hing als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Ik realiseerde me dat mijn marktwaarde erdoor daalde en wilde zo snel mogelijk iemand aan me binden. Ik was veel te behoeftig, te nooddruftig. Natuurlijk joeg dat vrouwen op de vlucht. Uiteindelijk besloot ik dat ik in mijn eentje gelukkig ging worden. Ik liet mijn angsten los. En daar was Bernadette.

Mijn handicap had een grote invloed op ons leven. Ik was behoorlijk afhankelijk van Bernadette. Als zij laat uit haar werk kwam, zat ik bijvoorbeeld weleens de hele avond in een volgeplaste broek op haar te wachten. In 1989 belandde ik in een rolstoel en moesten we verhuizen naar een aangepaste benedenwoning. Ik was soms onzeker. Wat moest zij met mij, een zieke man? Ik zei weleens snerend: ‘Wil jij de Verpleegster Van Het Jaar worden of zo?’ En dan antwoordde ze: ‘Ik hou gewoon van je’. Haar onvoorwaardelijke liefde was voor mij een openbaring.

Een kind krijgen ging ook niet vanzelf. We hebben wel veel geoefend, maar ten slotte afscheid genomen van het hele idee. Op haar 38^ste werd Bernadette onverwacht toch zwanger. We gingen door het dak van geluk, en door een diep dal toen ze een miskraam kreeg. Vier maanden later was ze opnieuw in verwachting. We werden de ouders van Laura. In haar verzorging kon ik niets betekenen, want mijn gezondheid ging verder bergafwaarts. We hadden hulp van vrienden en oppassen, en Thuiszorg moest me helpen met douchen en aankleden. Ik voelde me overbodig en opnieuw depressief. Ik kreeg er antidepressiva voor. Lekker spul hoor, ik blijf het de rest van mijn leven slikken. Voor Bernadette werden intussen werken, huishouden en zorgen te veel ballen om in de lucht te houden. Toen Laura drie maanden was zijn we verhuisd naar een Fokuswoning. Dat is een appartement in een gewoon flatgebouw, helemaal aangepast aan zwaar gehandicapten. Ik kan 24 uur per dag bellen om hulp. Bernadette kreeg weer lucht.

Laura is nu volwassen en het huis uit. We zijn weer met zijn tweeën. We fietsen samen heel wat af, ik in mijn rolstoel met ondersteuning, zij op haar eigen fiets. Er is wel eens ruzie, maar onze basis is goed. Zij is serieus, ik maak grappen en zet koffie. We hebben ook ieder ons eigen leven. Ik heb veel vrienden, zij heeft haar hobbies en vriendinnen. Ik zit niet de hele dag te wachten tot ze thuiskomt. Maar als zij weg zou vallen, weet ik niet of ik sterk genoeg zou zijn om een nieuw leven op te bouwen.”

*Multiple Sclerose – auto-immuunziekte waardoor bewegen moeilijk wordt

Dit verhaal verscheen eerder in het AD Magazine van zaterdag 12 oktober 2019

http://www.livinglikeyou.com/nl/stories/detail/putting-your-love-to-the-test-with-ms

https://www.makeyourspace.nl/blog/liefde

https://nl.medipedia.be/multiple-sclerose-nieuws/ms-en-depressie-4-vragen

 

 

Tweeëntwintig jaar wachten op mijn grote liefde

Lady Richard Brinsley Sheridan

Anouk (48) en Sjoerd (55) voelden zich geweldig bij elkaar, maar hij koos toch steeds voor zijn gezin

“ ‘Dit moet stoppen, ik kan dit niet”, zei Sjoerd. Hij was een degelijke man, die zijn gezin, zijn jonge kinderen niet in de steek wilde laten, al was de relatie met zijn vrouw weinig inspirerend. Ik had het idee dat ik mijn grote liefde kwijt was. In de maanden daarna werd ik zo depressief dat ik zelfmoord overwoog. Met medicijnen en therapie ben ik overeind gekrabbeld.

We leerden elkaar kennen bij een koor waar we in zongen. In de bus naar een van onze concerten gingen we naast elkaar zitten. Dat was leuk! We konden over alles praten. Hij had échte belangstelling voor me. Op de terugweg zochten we elkaar opnieuw op, en in onze woonplaats stapten we allebei in lichte verwarring uit. De daaropvolgende tijd begon er iets te broeien tussen ons. We gingen wandelen om er over te praten. We gaven elkaar de eerste zoen. Een hele fijne zoen.

Daar hadden we het bij kunnen laten. Ik woonde samen, hij had een gezin. Tot mijn vriend wegging en ik opeens alleen woonde. Nu konden we elkaar bij mij thuis ongestoord ontmoeten. Ik merkte dat er iets in Sjoerd wakker werd. Hij komt over als een heel serieus type, heel verantwoordelijk en onkreukbaar. Met mij werd hij vrolijker en luchthartiger. We konden samen hard lachen, er waren plagerijen en zelfspot. Toch koos hij weer voor zijn gezin.

De zwarte periode die volgde was met medicijnen en therapie nog niet voorbij. Ik ging alleen op een lange reis, met de gedachte dat ik misschien niet eens terug zou komen. Ik overwoog nog steeds zelfmoord, overdacht scenario’s die het op een ongeluk zouden laten lijken. Uiteindelijk besloot ik dat ik het mijn oma, die twee kinderen verloor aan ziektes, niet kon aandoen om uit het leven te stappen. Bij mijn terugkeer vond ik mijn beroepsmatige bestemming in de journalistiek. Dat maakte me gelukkig. Voor mannen stond ik echter niet open.

Zeven jaar later vroeg ik Sjoerd om een afspraak. Een kennis had gezegd dat ik hem idealiseerde en realistischer moest worden. Ik wilde uitzoeken of dat zo was. We ontmoetten elkaar en ik dacht: ‘Hoezo realistisch worden? Hij ís gewoon ontzettend leuk. En dit gaat niet over.’ Met het nieuwe contact was het meteen weer crisis voor ons allebei. Ik wilde hem, hij wilde mij, maar opnieuw trok hij zich terug. Ik voelde me zó belazerd, want ik wist dat hij gek op me was. Ik liet hem weten dat ik hem nooit meer wilde zien.

Rond mijn veertigste begon ik aan nieuwe relaties. Die waren best goed, al had ik met die mannen nooit het intense contact dat ik met Sjoerd had gehad. Vorig voorjaar kreeg ik opeens het knagende gevoel dat het niet goed ging met Sjoerd. Ik stuurde hem een anonieme Valentijnskaart. Hij had door dat die van mij kwam en mailde om me te bedanken. Daarna aarzelden we lang, maar uiteindelijk spraken we toch een keer af. Het bleek dat zijn kinderen het huis uit waren en hij een scheiding overwoog, omdat hij verliefd was op iemand. De bodem zakte onder me vandaan. Ik wachtte al zo lang op hem, en nu zou hij er met een ander vandoor gaan. Maar intussen was ik ook verliefd geworden op een andere man.

Uiteindelijk liep het niet lekker met onze respectievelijke relaties. Toen koos Sjoerd eindelijk voor mij, en een half jaar geleden zijn we gaan samenwonen. Soms is het nog onwerkelijk. Na al die jaren. Na al dat getwijfel van hem. Ik heb tweeëntwintig jaar gewacht, maar nu zeg ik uit volle overtuiging: ‘Dit is het’.”

 

https://mens-en-gezondheid.infonu.nl/relatie-en-huwelijk/80528-verliefd-op-een-getrouwde-man-wat-nu.html

https://mens-en-gezondheid.infonu.nl/relatie-en-huwelijk/73313-liefdesverdriet-gek-worden-van-liefdesverdriet.html

https://www.113.nl/i/zelfmoord-door-liefdesverdriet

Dit verhaal verscheen in het AD-Magazine van 5 oktober 2019