“`Dat trek je niet, zo´n stadse dame. Veel te bijdehand voor jou’, zei een van René´s broers toen hij hoorde van onze verkering. Lekker laten mekkeren, vond ik. Als wij ons er maar goed bij voelen. Sinds mijn geboorte woon ik in dezelfde grote stad, René woont al zijn hele leven in een piepklein Brabants dorp. Ons verleden is ook nog eens totaal verschillend. Ik werd weduwe na een huwelijk van dertig jaar, heb twee kinderen en vijf kleinkinderen. René had op zijn 58ste nog maar een paar relaties gehad, waarvan de langste vier maanden had geduurd. Toch zijn die verschillende werelden geen enkel probleem. We hebben nooit wrijving of ruzie. Als iets me niet bevalt, gooi ik het er gelijk uit. René kan dat ook. Bij mijn man hield ik mijn mening vaak binnen. Ik kreeg toch geen gelijk. Zelfs als ik het had.
Mijn man was dominant, bezitterig, jaloers, altijd bang dat ik iemand anders leuker zou vinden. Ik mocht nergens naar toe. Bovendien was hij chronisch ziek en had veel zorg nodig. Ons huwelijk zoog me leeg, maar ik was misschien te ouderwets om weg te gaan. Pas na dertig jaar zette ik eindelijk een scheiding in gang. Zover kwam het niet, want hij overleed vóór het officieel werd. Zijn dood was een enorme opluchting, al vond ik dat eerst moeilijk om toe te geven. In de daaropvolgende jaren werd ik weer het meisje dat ik ooit was. Opgeruimd, vrolijk, ondernemend. Ik ging leuke spannende dingen doen als parachutespringen en ballonvaren. En ik leerde de Argentijnse tango dansen.
Vier jaar na de dood van mijn man ontmoette ik René tijdens een tango-dansavond. Een aardige vent, een gezellige prater, een goede danser. We spraken een keer af, daarna steeds vaker. We wilden elkaar beter leren kennen, zonder haast. Tot vlak voor onze ontmoeting deelde René met een broer en hun moeder een heel groot huis in dat kleine Brabantse dorp. Door zijn werk als beleggingsspecialist was hij werelds genoeg, maar hij vond het gemakkelijk en gezellig, zo met zijn familie. Inmiddels woonde zijn moeder in een verpleeghuis.
We werden geleidelijk verliefd. Ik viel voor zijn geduld, zijn rust, zijn humor. René had gezien zijn geringe aantal relaties niet zoveel seksuele ervaring, dus daar moest ik nog wel even aan spijkeren. Dat vond hij geen enkel punt, en ik ook niet. Na een paar maanden zagen we er allebei een toekomst in. Eind augustus 2014 werden we een stel.
Anderhalf jaar geleden waren we er allebei slecht aan toe. Hij had een burn-out, ik een tumor. Mede door de afstand was het soms moeilijk er voor elkaar te zijn. Maar het is gelukt. Het contact bleef intensief, we zijn elkaar nooit kwijtgeraakt. Toen we weer in rustiger vaarwater kwamen vroeg René of ik bij hem in wilde trekken. Plaats genoeg ten slotte. Maar zijn dorp is me te stil. Ik heb reuring nodig. Hij krijgt het op zijn beurt Spaans benauwd bij het idee te moeten leven in mijn kleine stadse huis. En eigenlijk wil ik ook nooit meer samenwonen. Zoals we het nu hebben is het goed. Ik voel me vrij. Er is geen stress, geen strijd, geen dwang. We hebben leuke discussies over allerlei onderwerpen. Het is vertrouwd, maar nooit saai. We halen het beste in elkaar naar boven.”
Marc Chagall / Couple au Chandelier
Dit artikel verscheen eerder in het AD Magazine van 23 februari 2019
https://www.monuta.nl/over-monuta/nieuws/een-nieuwe-liefde-na-het-verlies-van-een-partner/
https://www.relatietherapie-nijmegen.nl/blog/omgaan-met-verschillen/
Blije Duurzamista 