Robert (44) was overtuigd vrijgezel, tot hij Magdelene (44) leerde kennen. Ze zijn zeven jaar getrouwd, maar hebben nu pas tijd voor hofmakerij.
“Als puber schreef ik heel graag brieven. Via een penfriend-organisatie vond ik correspondentievriendinnen in Duitsland en Egypte. Tien jaar geleden, bij het opruimen van mijn huis, stuitte ik op een briefje uit die tijd met de naam en het adres van nóg een mogelijke correspondentievriendin, een meisje in Zuid-Afrika. Voor mij een bijzonder land, want behalve dat het prachtig is ben ik er geboren. Op mijn vijftiende ging ik met mijn ouders terug voor een vakantie en later heb ik er een half jaar gestudeerd.
Ik heb dat meisje nooit geschreven, maar nadat ik dat briefje vond zocht ik haar voor de grap op op Facebook. Er waren maar liefst vijf vrouwen met dezelfde naam. Ik stuurde ze allemaal een berichtje, met de vraag of ze ooit in die-en-die straat hadden gewoond. Eentje reageerde. ‘Nee’, schreef ze. ‘Maar hoezo wil je dat weten?’
We begonnen berichten uit te wisselen en schakelden al snel over op mails, waarin we van alles bespraken. Magdelene woonde al heel lang in Engeland met man en twee kinderen, maar het huwelijk was slecht en ze wilde terug naar Zuid-Afrika. Aanvankelijk was ons contact niet romantisch. Ik was met overgave vrijgezel, reisde veel en had een vol sociaal leven. Na een lange tijd mailen belden we – ze was inmiddels single – en het was gewoon leuk om elkaar’s stem te horen. Het tweede gesprek duurde veel langer, en daarna wist ik: ‘Dit wordt mijn vriendin.’ Tijdens een hele fijne week in Schotland leerden we elkaar beter kennen. Er was al heel veel vertrouwdheid door een jaar schrijven en bellen. In het echt bleek ook de wederzijdse aantrekkingskracht groot.
We zagen elkaar nog een paar keer. Toen ging Magdelene terug naar Zuid-Afrika. Al heel gauw zocht ik haar daar op. Ik ontmoette haar ouders en, voor het eerst, haar kinderen, die op dat moment negen en tien jaar waren. Binnen korte tijd besloten we dat ze met zijn drieën naar Nederland zouden komen. Magdelene nam Nederlandse les en zocht vanuit Zuid-Afrika een baan, omdat ze financieel onafhankelijk wilde zijn. Alleen ging dat niet zomaar, want haar diploma’s verpleegkundige en onderwijzeres werden hier niet erkend. We zijn wel alvast in Eindhoven gaan wonen, zodat de kinderen naar de internationale school konden. In december 2012 zijn we getrouwd.
Het was voor ons allemaal een groot avontuur. Opeens was ik een man met een gezin, een vader van twee kinderen die al snel in de puberteit kwamen. Drie mensen hadden me financieel en emotioneel nodig. Zij moesten wennen aan een heel andere samenleving. Magdelene was soms eenzaam wanneer de kinderen op school waren en ik naar mijn werk. Ze had nog wat zaken uit haar verleden te verwerken waar ik haar bij steunde. Het was soms pittig, maar deze situatie gàf me ook iets: stabiliteit. Tijd werd zo kostbaar dat ik hem niet langer verkwanselde. Ik moest veel geld verdienen en maakte grote stappen in mijn carrière. Ik wilde altijd schrijven en lezingen geven over spirituele zaken. Nu pas ging ik daar serieus mee aan de slag.
Gedurende acht bijzondere, mooie jaren met ups en downs hebben we een enorme gezinsband opgebouwd. Ik hoefde geen kinderen van mezelf, maar nu zie ik Guy en Rees als mijn eigen kinderen. Ze studeren inmiddels allebei in Engeland. Magdelene heeft veel vrienden en een fulltime baan. Ik werk verder aan het verwezenlijken van mijn schrijf- en lezingdromen. En wij zijn eigenlijk nu pas aan het daten, een fase die we hadden overgeslagen. We gaan dansen, uit eten, naar de film. Het is een hele fijne, krachtige periode. Mijn drang naar vrijheid en geborgenheid zijn helemaal in balans.”
Dit verhaal verscheen eerder in het AD Magazine van 8 december 2019
https://www.amsterdamsnetwerkeenzaamheid.nl/toolkit/205/de-eenzame-migrant
Blije Duurzamista 